اما آيا شهردارى در تبريز در چند منطقه خوش و آب و هوا و بالا شهرى خلاصه شده است؟ آيا كودكان و نوجوانان و جوانان ساكن در ساير مناطق اين شهر حق استفاده از فضاى سبز، مسيرهای پياده روى و دوچرخه سوارى را ندارند؟!
در دامنه كوه زيباى عينالى تبريز عده زيادى از شهروندان در حال زندگی هستند كه علاوه بر همه مشكلات اجتماعی كه مربوط به دستگاه های فعال در امور اجتماعى است، با مشكلات ديگرى مثل فقدان فضاها و سالن هاى سرپوشيده ورزشى، زمين هاى بازى و تفریح و حتی پیاده راه و مسیرهای دوچرخه سواری مواجه هستند.
“تبريز شهر دوستدار كودك” شعارى است كه مسئولان شهرى چند ماهی است خيلى از آن استفاده مي كنند اما همین مسئولان آيا از حال و روز كودكان متولد شده و رشد يافته در بعضى از مناطق همين تبريز بخصوص مناطق حاشیه نشین باخبر هستند؟ کودکانی كه علاوه بر نبود خيلى از امكانات شهرى، در اين مناطق از امکانات ابتدایی مانند پارك نیز محرومند! آيا جامعه و شهر سالم به اين نحو می تواند قابل تصور باشد.
احداث 40 پارک محله ای در مناطق مختلف تبریز در دوره پنجم مدیریت شهری می تواند اقدامی ماندگار از شورا و شهرداری این دوره باشد اما آنچه ضروری به نظر می رسد، در کنار احداث این پارک های محله ای که تعداد انگشت شمار آن شاید در مناطق محروم باشد، این است که فضاهای ورزشی نیز در مناطق محروم ایجاد شود و جمعیت بیش از 400 هزار نفری حاشیه نشین تبریز به نسبت میزان جمعیت خود دارای سرانه مناسب فضای ورزشی باشند تا آسمان شهر برای همه یکرنگ باشد.
